This article, ‘Post-modern colonialism and the degeneration of culture’, is written in Greek and aims to critically evaluate the recent decision of the Cypriot Ministry of Labour that has decided, in relation to the recent economic developments and the increase of unemployment to extent the working hours and set all the enterprises under a tourist zone – schedule. The article aims to criticise this decision as an extension of the policies of Troika but also to highlight the social and cultural consequences that will occur after the degeneration of culture due to alternation of quality of the products and the commodification of the customs and traditions in order to attract tourism. The way out of crisis is not through the extension of the working hours that will, according to the government, fight unemployment…
For a full translation please do not hesitate to contact the team
Δεν είναι απαραίτητα η τελευταία απόφαση του Υπουργείου Εργασίας (να επεκτείνει το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων και να χαρακτηρίσει ολόκληρη την Κύπρο ως τουριστική ζώνη), που θα οδηγήσει στην εκφύλιση του πολιτισμού. Άλλωστε, ο πολιτισμός εδώ στο νησί μας κουτσαίνει, λόγο των επιπτώσεων της αγγλοκρατίας αλλά και του μετά- της- εισβολής συνδρόμου της υποτίμησης της γλώσσας και της κουλτούρας μας. Πολιτισμός δεν είναι τα αρχαία μνημεία, ούτε τα μουσεία (μόνο) αλλά ένα σύμπλεγμα πολλών άλλων πραγμάτων που πιο εύκολο είναι να ονομάσω τι δεν είναι πολιτισμός στη Κύπρο παρά το τι είναι. Σίγουρα η διαφθορά, το κοματιλικκι, η αναξιοκρατία και σύνδρομο της υπερβολής και του καναπέ δεν αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού (ίσως αποτελούν στοιχεία του μετεξελιγμένου κυπριακού πολιτισμού βέβαια).
Η επέκταση του ωραρίου των καταστημάτων αποτελεί καθαρά επέκταση της τροικανής αποικιοκρατίας που σιγά-σιγά εδραιώνεται στο νησί αλλά και γίνεται ο συνεχιστής του εκφυλιζόμενου μας πολιτισμού. Δεν αρκεί που δεν ομιλουμε καλά την γλώσσα μας, δεν αρκεί που όλες η ταμπέλες εστιατορίων, καταστημάτων κλπ είναι γραμμένες σε 2-3 γλώσσες πριν από τα ελληνικά, ιδίως στις τουριστικές πόλεις, θα μεταφέρουμε το φαινόμενο αυτό και στις μη τουριστικές περιοχές. Το θέμα εδώ, δεν είναι η προσέλκυση τουρισμού στις μη-παραθαλάσσιες τουριστικές πόλεις. Οι τουρίστες καλοδεχούμενοι. Το θέμα είναι ότι η ‘κουλτούρα’ που κτίζεται στην Αγία Νάπα και σε άλλα τουριστικά θέρετρα θα μεταφερθεί σε όλη την Κύπρο. Οι παραδόσεις όπως αυτή του φαγητού, των λαϊκών εθίμων κα, θα γίνουν πλέον εμπορεύσιμα προϊόντα που δεν θα αποσκοπούν στο να μας γνωρίσει ο τουρίστας καλυτέρα, αλλά στο να πουλήσουμε περισσότερα. Δεν φτάνει που στην πρωτεύουσα τα ελληνικά δεν πολυμιλιούνται και καθιστά δύσκολο να συνεννοηθείς όταν πιστευτείς ένα κατάστημα, τώρα το κακό θα μεγαλώσει. Επαναλαμβάνω, το κακό δεν είναι η προσέλκυση τουρισμού, το κακό είναι που η αντίσταση στον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό είναι ανύπαρκτη. Και είναι ανύπαρκτη λόγο των συνδρόμων υποτίμησης της γλώσσας, της κακής κυπριακής τηλεόρασης και του αγγλικού σχολείου . Η κουλτούρα του zorba the greek, του ‘opa!’, του ‘set meal’ και του ‘all inclusive’ θα γίνει πλέον η καθημερινότητα του υπόδουλου τόπακα, που θα ζητιανεύει και θα ξεφτιλίζεται στο βωμό του κάκου τουρισμού και της Cypriot philoxenia.
Πώς να αντισταθείς όμως, όταν τα ωράρια της ελεύθερης αγοράς επεκτείνονται μέχρι τις 11 το βράδυ ο αποξενωμένος κύπριος εργαζόμενος δεν θα έχει ούτε ώρα, ούτε διάθεση, ούτε και χρήμα για να ασχοληθεί με αυτή την ιδιόμορφη εισβολή. Η ουσία δεν είναι απλά να δημιουργήσεις θέσεις εργασίας με οποιοδήποτε κόστος. Στο υπάρχον σύστημα έξαλλου η μια κρίση θα διαδέχεται την άλλη για πολλά χρόνια ( στη Κύπρο δε ζήσαμε πολλές λόγο της αγγλοκρατιας, της αγροτικής κοινωνίας που ζούσαμε αλλά και του 74). Το θέμα δεν είναι να δώσουμε προσωρινές λύσεις στην ανεργία για να αναπτύξουμε την οικονομία αλλά να επενδύσουμε σε νέους τομείς και κρατικές βιομηχανίες, πιο ανθρωποκεντρικες παρά οικονομικές (μέσω πανεπιστημιακών ερευνών) για να μπορούμε να είμαστε πιο ανεξάρτητοι στο μέλλον.
Η Κύπρος θα θυμίζει μια από αυτές τις κακόγουστες, αγγλοποιημένες πόλεις της ευρωπαϊκής μεσόγειου και του Σαρμ ελ Σειχ, που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του τουρισμού και του χρήματος. Ίσως όμως αυτό να αποτελέσει για κάποιους μια καλή ευκαιρία για λύση του κυπριακού. Η μιζέρια η ανυπαρξία πολιτισμού και κουλτούρας αυτοσεβασμού θα καταστούν καλά συστατικά δημιουργίας ενός προτεκτοράτου.
@GeorgeVenizelos
adriaportac
Ollie Vargas
Gabriel Valenzuela
George Venizelos
internationalcritique
mzherebkin
Nathan J. Bolton
George Papaioannou
pstanchev
sauljay
An International Critique 
Nathan J. Bolton
July 19, 2013
The introduction of this article reminded me of something that I had read from David Harvey’s book, Rebel Cities on the contradictions that emerge in the market and for the globalizers from market formation around ‘monopoly rent’. The first that the commodification of a place or resource, which holds peculiarity and special qualities, and enables monopoly rent to be generated, can lead to a “bland homogeneity” and the loss of those monopoly advantages. The commodification of places of natural beauty, which are remote or unspoilt within Cyprus, once commodified for a tourist industry in the interest of profit, could denigrate the ‘commodity’ itself and erase the prospect of realising monopoly rent.
Furthermore, Harvey goes on to assert that this process, rather than being a locally driven change, is one which is inherent to globalisation. This process moreover, through the development of a discourse of ‘uniqueness’ or cultural richness can create political antagonisms which combat this globalising process.
Harvey attests, “Since capitalists of all sorts (including the most exuberant of international financiers) are easily seduced by the lucrative prospects of monopoly powers, we immediately discern a third contradiction: that the most avid globalizers will support local developments that have the potential to yield monopoly rents even if the effect of such support is to produce a local political climate antagonistic to globalisation.
Emphasizing the uniqueness and purity of local Balinese culture may be vital to the hotel, airline and tourist industry, but what happens when this encourages a Balinese movement that violently resists the ‘impurity’ of commercialisation?” (Harvey, D. Rebel Cities, 2012)
Despite not being to read Greek, through conversations with the author of the piece I think this may have some relevance.